De gezondheidskloof neemt steeds meer toe, een arbeider die lager geschoold is leeft tot vijfentwintig jaar minder lang in goede gezondheid dan een hoger opgeleide. Deze kloof kan echter verkleind worden door het bieden van laagdrempelige eerstelijnszorg. 

Wijkgezondheidscentra zijn voor ons het antwoord op de noodzaak voor die eerstelijnszorg. Door het systeem van forfaitaire terugbetaling is de zorg die in deze centra geboden wordt volledig gratis (aan terugbetalingstarief, er wordt geen remgeld gevraagd). Ze werken multidisciplinair, iedereen die er is ingeschreven, kan terecht bij hun team van huisartsen, verpleegkundigen en kinesisten. Daarnaast hebben zij ook een onthaalteam, maatschappelijk werkers en gezondheidspromotoren in huis.

Ze zijn ingebed in de wijk en zijn daarom goed geplaatst om in te spelen op de noden van elk werkingsgebied. Door het wegnemen van de financiële drempel kunnen zij iedereen die dit nodig heeft, zorg bieden. Deze holistische aanpak bespaart veel kosten voor onze gezondheidszorg in de tweede en derde lijn. Door de focus op laagdrempeligheid en preventie bespaart het ook veel zorg in de toekomst. 

Hier is een belangrijke taak weggelegd voor de gezondheidspromotoren in de wgc’s. Deze partner legt de link tussen de bewoners van de wijk en het team van de wijkgezondheidscentra. Zij organiseren campagnes rond mentale gezondheid,  laagdrempelige bewegingslessen en trekken mee aan campagnes zoals tandzorg en griepvaccinatiecampagne. Op die manier kunnen ze bewoners doen groeien in hun gezondheidsvaardigheden en en gezondheidsproblemen in de toekomst voorkomen. 

Het huidige wijkgezondheidscentrum in Sint-Pieters dient versterkt te worden om zijn bereik te kunnen vergroten. Daarnaast stimuleren we de opstart van nieuwe centra door in de wijken met de grootste noden gebouwen te voorzien waar het wijkgezondheidscentrum kan in gehuisvest worden. Door zo de financiële druk op deze centra te verminderen, kan er meer ruimte komen om te investeren in zorgpersoneel. Daarnaast moet hun dienst van maatschappelijk werk worden uitgebreid met een apart budget, om zo de vele kwetsbare inwoners van onze stad beter te begeleiden. Ten slotte is er grote nood aan tolken om de hulpverleners te ondersteunen in hun werk met anderstalige patiënten. 

De eerstelijnszorg staat meer en meer onder druk, door onder andere de afbraak van verschillende basisdiensten van de stad Brugge. Steeds meer diensten kunnen enkel digitaal aangevraagd worden, waardoor steeds meer mensen niet meer mee kunnen. Door meer fysieke dienstverlening te voorzien door de stad zal de druk op de eerste lijn verminderd worden.

Tenslotte willen we een psycholoog in elk wijkgezondheidscentrum om zo de schrijnende nood aan toegankelijke geestelijke gezondheidszorg aan te pakken. Er is een grote toename aan mentale problemen bij de Bruggelingen in het algemeen, maar zeker ook bij de meer kwetsbare burgers, door de toename van armoede in onze stad. Zij stoten op lange wachtlijsten voor geestelijke gezondheidszorg. De terugbetaling voor private psychologen is nog te beperkt en daardoor onbetaalbaar voor velen. Er zijn te weinig conventie uren beschikbaar (waar je aan een goedkoper tarief van 11 of 4 euro terecht kunt bij een psycholoog). Door te investeren in de mentale gezondheid van onze burgers voorkomen we veel ergere problemen in de toekomst, op alle levensdomeinen (werk, school, welzijn in gezinnen, etc). Deze mentale gezondheidscrisis is een systeemcrisis, door ons armoedebeleid hopen we de maatschappelijke oorzaken van deze toename aan psychische problemen aan te pakken.

We willen een voltijdse eerstelijnspsycholoog voorzien in elk wijkgezondheidscentrum zodat er in elke wijk gratis psychologische zorg beschikbaar is. Ook bewoners van de wijk die niet zijn ingeschreven in het wgc zijn welkom bij deze psycholoog, alsook mensen zonder verblijfsdocumenten. Iedereen die hier nood aan heeft, heeft recht op psychische hulp. Meer investeren in dit aanbod omvat ook meer mogelijkheid om anderstaligen hulp te bieden, door gebruik te maken van tolken tijdens de sessies. Deze investering in de mentale gezondheid van de meest kwetsbaren is een belangrijke preventieve maatregel.

Met de PVDA willen we Brugse ziekenhuizen uitbouwen tot een net van volwaardige buurtziekenhuizen, die betaalbare en kwaliteitsvolle zorg bieden. 

Brugge telt twee grote ziekenhuizen. Maar een ziekenhuisopname blijft een zeer dure aangelegenheid voor de patiënt. Door de concurrentie tussen de ziekenhuizen is er een steeds grotere druk om winst te genereren door bijvoorbeeld overbodige onderzoeken en hoge ereloonsupplementen, dit gaat ten koste van de patiënt en de sociale zekerheid. Specialisten draaien mee in dit systeem van winst maken, voor zichzelf en voor het ziekenhuis waarin ze werken. De patiënt wordt verplicht om extra verzekeringen af te sluiten, uit angst voor de factuur na een ziekenhuisopname. Dit alles heeft onze gezondheidszorg tot een systeem van twee snelheden gebracht, waarbij wie kapitaalkrachtig is snel bij de specialist in zijn privépraktijk kan gaan en wie dit niet kan betalen, maandenlang moet wachten op een afspraak met een geconventioneerd tarief. Daarnaast besparen de ziekenhuizen op hun personeel, waardoor ze onder steeds grotere werkdruk komen te staan en de kwaliteit van de zorg eronder lijdt. 

Wij zijn van mening dat Brugge via de AV van het Sint-Jan wel degelijk een impact kan hebben op het beleid binnen deze ziekenhuizen gezien de grote verwevenheid van de Brugse politici in het bestuur van deze voorzieningen. Kiezen voor een ander soort ziekenhuis, waarbij patiënten geen schrik moeten hebben voor hun factuur na een opname, is een politieke keuze die wij zullen maken. Ook wie openstaande schulden heeft in een ziekenhuis heeft nog steeds recht op zorg. Daarnaast willen we ingaan tegen de trend om patiënten zo snel mogelijk naar huis te sturen naar een ingreep. Kortdurende opnamen, zonder rekening te houden met de draagkracht van de patiënt en zijn omgeving, zijn nefast voor de gezondheid. Patiënten worden slechts ontslagen als ze in staat zijn om terug thuis te zijn. Dit zal ook de druk op de eerste lijn in Brugge verlagen. We pleiten ook voor intercultureel bemiddelaars, tolken in elk ziekenhuis om zo cultuursensitieve zorg te bieden. Ook de raden van bestuur van deze ziekenhuizen moeten divers zijn, om zo de diversiteit van de patiëntenpopulatie beter te vertegenwoordigen.

Basisziekenhuiszorg is een mensenrecht. Met het AZ Sint-Jan als openbaar ziekenhuis heeft Brugge een voor onze provincie unieke hefboom om dat mensenrecht ook echt af te dwingen. Dat verliezen zou een grote fout zijn. In het kader van de strijd om het ziekenhuislandschap wordt door sommige partijen een fusie opgedrongen tussen het AZ Sint-Lucas en het AZ Sint-Jan die zou leiden tot een privatisering van die laatste. Volgens ons is dat een voortzetting van de commercialisering van de zorg, en daarom verzetten wij ons tegen de huidige fusievoorstellen. Wij denken wel dat er een nauwe samenwerking moet zijn, zodat er een duidelijke en billijke spreiding is van zorgpersoneel en gespecialiseerde diensten. Een overkoepelend netwerk ‘Zorg Brugge’ kan in samenwerking met huisartsen en wijkgezondheidscentra maken dat eerstelijnszorg en basisziekenhuiszorg overal gegarandeerd wordt, met respect voor het specifiek statuut van de openbare diensten.

Een gezamenlijke, eengemaakte aanpak is ook nodig voor de geestelijke gezondheidszorg in onze stad. Hier is de versnippering nog groter dan bij de ziekenhuizen. Er moet een analyse gebeuren van de behoeften in de stad om vervolgens het aanbod te sturen, want de noden stijgen. 

Wij willen die spectaculaire toename aanpakken en verbeteren daarom de toegang tot psychologen en mentale zorg. Het is ernstig dat het steeds moeilijker wordt om op tijd hulp te krijgen bij de psychologen van de centra voor geestelijke gezondheidszorg. Nochtans zijn er genoeg psychologen die graag in een van die centra willen werken. Wij voorzien voor deze centra dan ook meer middelen om de zorg verder uit te breiden.

We brengen het probleem van de groeiende wachtlijsten bij de tandartsen in kaart en stellen een actieplan op. In de buurtziekenhuizen, scholen en de wijkgezondheidscentra organiseren we een aanbod voor jaarlijkse tandcontrole door geconventioneerde tandartsen die zich aan de RIZIV-tarieven houden.

We maken van armoede een aandachtspunt, zowel voor de zorg als voor de preventie. Arm maakt ziek. Het OCMW lijkt zich hier van de armen af te keren. De toegang tot dringende medische hulp wordt bemoeilijkt, merken artsen. Meer aanvragen worden geweigerd. Zo wees onderzoek uit dat aanvragen voor dringende medische hulp bij kwetsbare zwangere vrouwen in meer dan de helft van de gevallen door de behandelende arts geweigerd werden.

Het wordt ook administratief moeilijker gemaakt een aanvraag te doen. Je moet niet alleen een adres geven, maar ook een identiteitsdocument met foto. Je moet ook een hele lijst documenten meebrengen, wat voor veel mensen in armoede niet gemakkelijk is.

Gezondheidsproblemen bij patiënten in armoede gaan vaak veel breder dan het strikt medische alleen: huisvesting, financiële problemen, opvoedingsproblemen... Het stadsbestuur heeft deze steunpunten gesloten. Wij willen deze steunpunten net uitbreiden over de hele stad, met sociaal verpleegkundigen die veel laagdrempelig werk verrichten. Hun interventies geven vaak meer gezondheidseffecten dan welke therapie ook.

Het OCMW is er niet om armen af te schrikken, maar om ze te helpen, in de eerste plaats bij de toegang tot een goede zorg. Iedereen heeft recht op de beste gezondheid, ongeacht de nationaliteit of de dikte van de portemonnee.

Het recht op gezondheid is veel breder dan alleen een recht op geneeskundige verzorging. Het luik van de preventie is al even belangrijk. Preventie, in de ruime betekenis, vertrekt van een goede sociale zekerheid, een gezond leefmilieu, een goede woning, een sluitende bescherming op het werk... Wij willen een goed stadsbeleid op al die terreinen. Dat is de beste preventieve gezondheidszorg. De PVDA wil extra aandacht voor een degelijke job voor iedereen, voldoende gezonde en betaalbare woningen, een goede luchtkwaliteit, meer publiek groen en speelpleintjes, toegang tot sport voor iedereen en ten slotte gezonde voeding voor de kinderen in onze scholen.

Door in te zetten op gezonde warme maaltijden in de scholen zijn Finland en Zweden erin geslaagd obesitas in te dijken. Die collectieve aanpak lost ook meteen de ongelijkheden in de boterhammendozen op. Vroeger bestond deze traditie ook meer in onze stad. Wij willen ze weer in ere herstellen.